در راه رسیدن به آفتاب

ما برآنیــم که بر آن کنیـم او را      ما درآنیم که در آن کنیم خود را

و آنگاه که نسیم جان در حیات به نفس زدن می‌رسد، ‌اندیشه در حیات، شروع به وزیدن می‌کند و با نسیمش، به وجود شکل می‌بخشد و با نوازشش، عشق را شعله‌ور می‌کند و از آتش عشق، وجود به نور می‌رسد و نور به آفتاب.

فکر، تنها بن مایة اهدایی ماست. رشد آن، اندیشه می‌سازد و حیات آن، اندیشه‌ها. غوص اندیشه در درون، وجود را به حیات می‌رساند، که در وجود به وجود او می‌رسیم. چون وجود، از آن وجود است. در رسیدن به وجود او، محو تماشای وجود زیبایهای او می‌شویم. سپس می‌توان پای در راه عشق گذاشت.

با نام خالق زیبایی

سر از خلوتگاه دل بر می‌داریم تا در راهی که او خواسته قدم بگذاریم و تنها چیزی که اکنون می‌بینیم خلقت اوست و بس. حالاست که عظمت او در چشمهایمان دیده می‌شود. او در خلوتگاه، با ما همسان بود تا توانستیم به او دست یابیم، ولی حالا عظمتش را در می‌یابیم و خضوع او را در آنجا درک می‌کنیم. ما به او می‌رسیم و با او خلوت می‌کنیم و هنگامیکه چشم باز کردیم، خلقت او را می‌بینیم و عظمت آفرینشش را در می‌یابیم. ولی چگونه می‌توان از آثار او، سخن گفت.

ما یا در سیر درونیم یا بیرون. درون ما، سیر در خلوتگاه دل ماست و بیرون ما، سیر در خلقتگاه اوست. ما در حیات بشری این دنیای خلق شده او، سیر می‌کنیم یا در دنیای درونی خود، سیر سلوک. بشری که از درون به بیرون آمده، می‌تواند بیرون خود را بشناسد. بازتابهای خلقت بیرونی او در درون ماست و ما در خلقتگاه او عظمت منبع این بازتابها را با تمام وجود درک می‌کنیم.

 هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال     با که گویم که درین پرده چه‌ها می‌بینم

اینجا، همان جاست. این، همان جاست که باید می‌رسیدیم. اینجا، هم نقطه آغاز مسیر است هم نقطه پایان مسیر. اینجا، مکان خود را برای او خواستن است. مکان فریاد زدن به اوست. اینجا، محل تخلیه بار و خالی شدن است. اینجا، مکان سوختگیری مجدد است. اینجا، پالایشگاه اوست. اینجا، مکان زندگی است. اینجاست، آنجایی که رسیده‌ایم. اینجا، خلوت اوست.